Weer eens wat gedichten, nummer één en vier heb ik deze maand geschreven, twee en drie zijn al wat ouder. De thema’s van deze selectie zijn het voorbijgaan van tijd, de ongrijpbaarheid van het bestaan, en hoe deze zaken kunnen leiden tot een gevoel van machteloosheid/radeloosheid. Verder houd ik er niet van om toelichting te geven omtrent de ‘bedoeling’ van mijn gedichten. M.i. is de interpretatie van een gedicht (of enig andere artistieke uiting) volledig aan de lezer. In de esthetica valt deze discussie te scharen onder de term intentionalisme: in welke mate is het oogmerk van een artiest relevant in het doorgronden van diens werk? De anti-intentionalist (ook wel ‘conventionalist’) stelt dat analyse van kunst puur te toetsen valt aan overkoepelende stromingen of bewegingen, en culturele ontwikkelingen. Uiteraard bestaat er een heel spectrum aan standpunten tussen deze uitersten in, maar zet het me wel aan het denken als ik zelf kunst consumeer. Vooral bij meer elektronische muziek, of muziek die afwijkt van de gangbare muziektheorie, vraag ik me wel eens af of we over bedoeling van een artiest kunnen spreken als deze in een stuk software ‘gecomponeerd’ wordt. Toch bestaat er genoeg elektronische muziek die zeker bepaalde emoties bij me oproept. Uiteindelijk komt het daar bij mij altijd op neer, heb ik het idee. Wat voel ik als ik de kunst tot me neem?
Gedichten:
ontheven
ik ken het einde van elk liefdes-
verhaal, de absurditeit van
twee eeuwen stilte voor een
seconde kabaal. tijd is feitelijk
femme fatale. verleid door de
schikgodin, staar ik lonkend
naar haar decolleté; de boezem
van potentie maakt me dronken
van Socrates zijn wijn. angstzweet
glijdt van mijn borst; ik weet
van de ontknoping, en de climax
eindigt niet met la petite mort
absurdisme
van gister tot morgen vliegt vandaag
voorbij als een onbestemd gevoel
binnen kaders van begin en eind
valt men herhaaldelijk op z’n smoel
tussen nevel en duister straalt het leven
onwetend over oorsprong of doel
te midden kin en kruin heeft ons vernuft
te veel spanning op zijn spoel
niemand weet wat we hier doen
of hoe het allemaal is bedoeld
gapholhewj
soms voelt het leven zo gapholhewj
zo van aah, er is een frustratie van
antwoorden zonder gestelde vragen
en ik weet niet wat ik zeggen moet
denken, of eigenlijk te willen voelen
mijn ziel mist een onthulling, een
drang naar mezelf neigen te worden
encyclopedieën missen betekenis
kunst een gebrek aan authenticiteit
aaaaaah. dan maar gapholhewj zijn
beneveling
ik heb weer een keer te veel gezopen
vroeger deed ik dat veels te vaak
weiger het te romantiseren,
maar drink niet altijd voor de smaak
want na sommige brakke ochtenden
lijkt het bokaal van gisteren gesmolten
en zijn zinderende zinnen uit de wijn
neergevloeid, alsof mijn ziel resoneert
met de toon van klinkend glas,
schudt aan de wijzers van het kompas